Dag 5: Pech met het weer...

De dag begint druilerig en nat.

Opstaan om 6 uur, ontbijt om 6.30u en vertrek om 7.15. Een dag voor vroege vogels dus.
Want we moeten naar de berg van Sint-Patrick, croagh Patrick rijden. 9 moedige deelnemers hebben een lunchpakket bij om de tocht naar boven aan te vatten. Ook stevige schoenen, regenkledij...
De hele weg miezelt het.

Bij aankomst is het wat droger. De berg zien we echter niet. Mist en wolken hangen laag. Er staat ook stevige wind. Marlies, onze gids, gaat polsen aan het infokantoor: is het te doen om naar boven te gaan. Het advies is negatief: er is te veel wind om veilig boven te raken. De "stappers" overleggen twee keer samen en uiteindelijk volgt het besluit dat er niet gestapt zal worden. Spijtig, echt jammer. Maar veiligheid van iedereen gaat boven alles. De hele groep zal dus vandaag samenblijven.

We blijven ter plaatse wat hangen.
Het faminemonument blijft brandend actueel. Vanaf 1845 trokken duizenden en duizenden Ieren weg om de hongersnood door de mislukte aardappeloogsten te ontlopen. Ze schepen in in gammele boten. varende doodskisten.
Herhaalt de geschiedenis zich in de middellandse zee?

Even verderop aan het water staan de resten van een oude abdij van Murrisk.
We blijven even hangen, Jarige Christine moet toch al eens pootje baden. Proficiat trouwens. Jos is vandaag 38 jaar priester gewijd. Ook proficiat van de groep.

Op weg naar de top staat een beeld van Sint-Patrick. We trekken met zijn allen 600 meter ver de berg op en genieten van het heerlijke panorama.

Daarna gaan we op weg naar de plaats van ons middagmaal: de abdij van Kylemore.
Maar eerst volgen we een stuk van de Wild Atlantic Way, een weg langs de kust en de baaien met adembenemende uitzichten. Drie stops om even rond te lopen en foto's te nemen.

Ook Kylemore Abbey ligt aan de baai.

Na het middagmaal rijden we door de Connemara, een heel mooi natuurgebied.

Op de terugweg bezoeken we nog een marmerverwerkend bedrijfje dat juwelen, kunstwerkjes en gebruiksvoorwerpen maakt van marmer uit de Connemara.

Niemand heeft nog zin om even in Galway rond te lopen en dan te voet terug te keren naar het hotel. We zijn moe. Een douche en wat rust zullen zeker deugd doen.
Maar even feestvieren moet ook nog kunnen.